حس کن، پسرم

من را گاز زد، جوید و بعد تف کرد یک جایی که دیگر حتی مگسی هم روی لاشه ام وز وز نکند. نه این تعبیر خوبی نیست. شاید بهتر باشد بگویم من را گاز زد، جوید و بعد قورت داد و من منتظرم تا شاید یک روز یک جایی که مطمئنم جای خوبی نخواهد بود دفعم کند. با بیزاری یا با لذتی تهوع آور. شاید اگر قدری گزنده تر بودم همان اول کار با یک انقباضش جایم روی آسفالت نم خورده همین خیابان بود. و میتوانستم برای ادامه ی بودنم تصمیمی بگیرم. ادامه ی بودنش. اما حالا. زنده بودنش به زنده بودنم است. دیگر حتی جرات یک سوزن زدن یا حتی نای یک نیشگون کوچک گرفتن را هم ندارم. شکمم ور آمده. وقتی گردنم را میچرخوانم صدای استخوان ها را از پشت لایه های تو در توی چربی می شنوم. کار می کنم، پول در می آورم و پول تمام می شود. من باز کار می کنم. آه ... پسرم. من میشکنم. هضم می شوم، تجزیه می شوم. میبینم که دستت را می گیرد. که می گرداندت. که می خواند برایت. که روی دیوار برایت بطری های شیشه ای را می چیند و تو هدفشان میگیری، و تو تشویق می شوی، و شهوت در نگاهش میپیچد در حالی که من در پیچ و خم روده های بی پایانش دیگر صدای گریه ام را هم فراموش کرده ام. من غرق در کثافتم و او هم. پسرم بویش را حس کن، حس کن.