خواب بازی

دائم برای خودم راه می رفتم ، از این اتاق به اتاق دیگه. نفهمیدم چقدر گذشته حتی نمی دونستم ناراحتم یا خوشحال. بدون اینکه به چیزی فکر کنم رفتم و نشستم روی کاناپه وسط اتاق، فکر میکردم که به چی فکر کنم، نگاهی روی رمین انداختم، فرش قدیمی با همون ظاهر وا رفته زیر پام ناله میکرد. اما این هم سوژه خوبی برای مشغولیت ذهنی نبود. یک ماه پیش بارون اومد، اون هم چه بارونی. این سقف لامذهبو انگار که با مته سوراخ کردی همینطور شر شر آب میریخت پایین. اما زردی و چرک سقف رو هم قبل از اینکه دیده بشه ازش گذشتم. دوباره بلند شدم سر پا ، یک لحظه یاد اون دعایی که مادربزرگ برام نوشته بود افتادم، از جیب اورکتم آوردمش بیرون و همونجا شروع کردم خوندن. انگار که به خواب رفتم ، سبک شده بودم و وزنم رو روی زمین حس نمیکردم. آخر کار جرات کردم و چشم باز کردم. تا جایی که می دیدم فقط ستاره بود. برای من جشن گرفته بودن. نسیم معطری صورتم رو نوازش میداد و ستاره ها با چشمکهاشون دلبری می کردن. تا اینکه کف پام احساس وزن کردم.

امروز قرار دادگاه دارم ، آخرین مرحله است و اگه رای بر علیه من صادر بشه شاید مجبور بشم باقی عمرمو زندان باشم. مقصر خودم بودم، من احمق. اون موقع که گول عشوه و نازشو خوردم و وقتی که گفتم « مهریه رو کی داده کی گرفته » . یه هفته نشده که ماشینو فروختم ، لوازم خونه رو هم که برده با خودش. صاحب خونه هم شده قوز بالای قوز. اورکتم رو میپوشم ، توی جیبش یک ورقه که ده بار تا خورده، بازش میکنم و یادم میاد موضوع از چه قراره. توی این موقعیت شاید کمکم کنه ، شروع میکنم از روش خوندن.

کشوی میز

هنوز باورش نشده بود که اینطور خریت کرده باشد ، مدام به شانس بدش لعنت می فرستاد و به خودش بد و بیراه میگفت.بین این فحش ها چند تا دعا هم که از بچگی حفظشان کرده بود یا در مدرسه یاد داده بودند زمزمه کرد. پیش خودش فکر میکرد اگر پدر ماجرا را فهمیده باشد چه عاقبتی در انتظار او خواهد بود، اصلا با چه رویی بعد از این میتوانست به چشمان پدرش نگاه کند. دستپاچه شده بود و همه چیز را از دست رفته می دید. پیش خودش فکر کرد که بهتر است بیشتر از این ساکت نباشد و طبیعی رفتار کند برای همین بلند شد که از اتاق بیرون بیاید.

پدر چند روزی به سفر رفته بود و او میدانست که امروز برمی گردد، صبح مانند بقیه این روزها، با سمانه قرار داشت. این بار با هم به دل کوه زدند. همه چیز خوب و خوش بود حتی وقتی پدر از تلفنِ خانه زنگ زد این خوشی خراب نشد. با هم جلوی آب چشمه با سنگ سد درست کردند و حسابی همدیگر را خیس آب کردند ، حرف زدند و بازی کردند و خندیدند. سمانه را نگاه میکرد که دراز کشیده بود و تکه های ابر را دید میزد . آرام آرام خودش را به آن فرشته کوچک نزدیک کرد، اما اینبار هم فقط او را نگریست. باز هم دلش آشوب بود.

اگر بیشتر می ماندند به تاریکی میخوردند. با سمانه تا سر کوچه شان رفت و آرام راهش را به سوی خانه کج کرد، پاکت سیگاری که در جیبش بود دراورد ، از دیشب یک نخ بیشتر نمانده بود، فکر کرد که هنوز سمانه او را مبیند پس برگشت و کوچه را برانداز کرد. خبری نبود.

غروب بود که کلید انداخت و وارد خانه شد. پدر وسط اتاق پذیرایی روی پتو دراز کشیده بود و تلویزیون میدید. سلامش را خیلی گرم جواب نداد، معلوم بود از اینکه دیر آمده ناراحت است، از طرفی چون بعد از چند روز همدیگر را میدیدند نخواست که اوقات تلخی کند. بدون معطلی به اتاقش رفت و در را پشت سرش بست. کوله پشتی را زمین گذاشت و خواست که لباس عوض کند.

چیزی را که دید باور نمیکرد. فیلمها روی میز بود با یک بسته ورق س ک سی که البته زیر یک کتاب بودند، آنها را از پسر همسایه گرفته بود، مطمئن بود پدر آنها را ندیده اما هنوز نفس آرامی نکشیده بود که یاد سطل زباله افتاد.

وارد پذیرایی شد ، شروع کرد بدون اینکه بخواهد و بتواند به پدرش نگاه کند با او صحبت کردن، همه چیز عادی بود و در مورد سفر پدر حرف زدند. خیالش داشت راحت میشد که پدر پرسید «کنترل تلویزیون توی کشوی میز تو چی میکرد ؟» . آب دهانش را قورت داد و با یک جواب سربالا سریع به اتاق برگشت. کشوی میز باز بود. هر چه فکر کرد به یاد نیاورد که آن را دیشب بسته بود یا نه !

رنج میبریم

اول
تعطیلات نوروز حمید آقا به اتفاق باجناقهای محترم آقا کریم و ناصر خان ؛ به همراه خانومهایشان و جمعا 5 تا بچه زیر 10 سال کوله بار بستند و رهسپار شمال شدند تا از آب و هوا و سایر نعمتهای موجود کیفور شوند.
امروز روز سوم مستقر شدن آنهاست. بعد از رفع کسالت و دوش گرفتن، سه خانواده نهار را در یک پارک جنگلی میل فرموده و همه به شدت با هم گرم صحبتند.
کریم : ای بابا کدوم وضع خوب، ما که رنگ خوشی ندیدیم.
ناصرخان در حالی که نگاهش به پسر کوچکش است که چند متر دور تر روی یک تخته سنگ نشسته و با ولع لواشک می خورد ، سری به نشانه تایید تکان میدهد.
حمید : والا به خدا خونِمونو تو شیشه کردن اینا ، این از اقتصاد ، این از سیاست ، ای بابا
و یک کام از سیگارش میگیرد.
ناصر : آقای سبزواری رو میشناسی ؟ همسایمون. بنده خدا چقدر تقلا زد یه وام بگیره بزنه به کار، الان به خاطر چک بی محل داره میافته زندان ، هر کشور دیگه ای بود الان برای خودش کسی بود.
دو قلوهای حمید آقا هم لواشک و چیپس به دست به پسر ناصرخان پیوستند ، این طور که معلوم است رابطه اینها با هم خوب نیست ، چند دقیقه نگذشته که به جان هم می افتند.  پاکت چیپس پسر حمید آقا پاره شده و همه محتویاتش روی زمین میریزد ، بعد از چند ثانیه سکوت مرگبار بغض پسربچه میترکد و میزند زیر گریه. مادر بچه خودش را میرساند پاکت پلاستیکی پاره شده را از دستش گرفته به گوشه ای پرتاب میکند و با وعده خرید یک چیپس بزرگتر پسربچه را آرام کرده و نزد خود میبرد.
حمید آقا همینطور که نظاره گر مشاجره بچه ها است : بابا مگه اون یارو یاوری رو یادت رفته پریسال جمع کرد رفت کانادا الان چه زندگی به هم زده . از این رو به اون رو شده.
کریم : اصلا اونطرف همه چی فرق داره ، ما باید چندصد کیلومتر بکوبیم بیایم شمال اروپا همش مث شماله ، چه طبیعتی !   
حمید آقا آخرین کام را از سیگارش میگیرد و در حالی که با ناراحتی آن را به گوشه ای پرتاب میکند حرف آقا کریم را تایید میکند.

دوم
سعید : ممد چیکار داری میکنی ، یه ترم دیگه مشروط شی میندازنت از دانشگاه بیرونا !
محمد : پسر میدونی با کی داری حرف میزنی؟ من پنج سال ابتدایی شاگرد اول مدرسمون بودم!

تناسخ

نمی دانم چه شده که اینها را به یاد می آورم.

من یک درخت سیب بودم در باغی بزرگ ، قدری از بقیه درختها دورتر ، کارم این بود که از نسیمی که برگهایم را نوازش میداد لذت ببرم و به صخره روی دامنه کوه که از لای شاخ و برگ بقیه درختها پیدا بود نگاه کنم. از روزی که یک گربه کوچک از تنه ام بالا رفت چیزی مثل خوره به جانم افتاد.

من یک گربه بودم. نمیدانم کجا ولی پر بود از کوچه و آدم و ماشین. زندگی ام در سطل آشغال میگذشت تا روزی که پیرزنی برایم یک تکه گوشت انداخت.

آدم بودم ، در یک قبیله ، سرزمینی گرم و شرجی با بارانهای وحشتناک. تا چشم کار میکرد جنگل بود. همیشه گرسنه بودیم ، نمیدانستم زندگی خوب است یا بد ، هرچه بود همان بود. یک روز عصر یک گربه وحشی را با نیزه زدم ، برای شام خوب بود.

آدم بودم ، کار میکردم ، تحقیر میشدم و باز کار میکردم. پسرم برای خودش کسی شده بود.

آدم بودم ، ظاهرا همه چیز خوب بود ، جوان بودم و نگرانی چیزی را نداشتم اما همیشه ذهنم مشغول بود . در خاطرم نیست به چه چیزی اما هیچ چیز مثل تماشای درختها برایم لذت بخش نبود.

من یک درختم در باغی بزرگ، از نسیمی که برگهایم را نوازش میدهد لذت میبرم و به درخت سیب کوچکی که از بقیه درختها فاصله دارد نگاه میکنم.

یک لیوان ماءالشعیر با خواص اضافه

این مطلب را در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم :

آبجو یا ماءالشعیر یکی از نوشیدنی های بسیار قدیمی است که طبق نوشته های زیادی قدمت آن به مصر باستان میرسد و البته تحقیقات جدید نشان داده که این نوشیدنی اولین بار در گودین تپه واقع در رشته کوه زاگرس تولید میشده ، این نوشیدنی امروزه در سرتاسر دنیا در نوعهای مختلف مصرف میشود و چند سالی هست که مصرف نوع بدون الکل آن در ایران هر روز رایجتر میشود که عموما آن را با نام “ماء الشعیر” میشناسیم. اگر همین الان به سوپرمارکت محله تان بروید میتوانید انواع مختلف ایرانی و خارجی آن را بخرید ، اما این که چه مارکی را انتخاب کنید ممکن است که شما را درگیر خود کند ! در این نوشته سعی میکنم بعضی از انواع ماء الشعیر موجود در بازار ایران را مورد بررسی قرار دهم ، مبنای اکثر نتیجه گیری ها در این بحث تجربه شخصی خودم به عنوان یکی از علاقه مندان پروپاقرص این نوشیدنی می باشد.