برف بود

توی کافه، بوی سیگار

خنده و یک بله کشدار

قهوه و شب تا سحر تو

رقص دستی روی گیتار

توی کافه برف بود و

قهوه هامان زود یخ کرد

تو تنت را جمع کردی

من سرم ترکید از درد

ما زدیم از کافه بیرون

آسمان صاف و مه آلود

می دویدیم از پی هم

از پی ما دود با دود

عشقبازی توی کوچه

توی خاک و زیر آن نور

هق هق و اشک پیاپی

در نگاهی دائما دور

میز ما از غم ترک خورد

یک نفر یک گوشه ای مرد

شعر من تازید بر تو

خنده ات را کودکی برد

نوک انگشتان ما را

یک نفر بلعید با هم

توی کافه ریختم اشک

آب پر شد توی راهم

ساختم یک قایق از تو

عطر تو پاروی من شد

من فرو رفتم به فردا

اشک من در شعر گم شد

کافه ی خالی پر از برف

با دو فنجان قهوه لبریز

غلت من در دود سیگار

چشم تو افتاده رو میز.

ح.ط. اسفند 91